شبي غمگين تر از شبهاي فرهاد 

 به ياد لحظه هاي رفته بر باد

 به ياد سرو هاي سبزوعاشق

نشستم گريه كردم تا شقايق

 صدايم يك نيستان بي قراري

غروب و حسرت و چشم انتظاري

 به يادت اي عزيزنازنينم!

شبي تنها و خاكستر نشينم

 از آن آتش كه شب را شعله ور كرد

چه برجامانده جز خاكسترسرد

شكفته ياد گل در گريه هايم

 پرازحرفم اگرچه بي صدايم

به سوگت اي چراغ خانه دل

 چو كولي ميروم منزل به منزل

 كه تا شايد ز تو يابم نشاني

زتو اي شاعر هر چه ترانه

تو را مي پرسم از اندوه مهتاب

كه مي گريد به روي بسترآب

تمام چشم را من جستجويم

مگر يابم تو را در روبرويم

قشنگترین لحظه هایم را با سخت ترین دقایقت عوض میکنم تا بدانی عاشق ترین پروانه ات بودم ومجنون ترین دیوانه ات هستم.

كاش ميشد قلب ما از ياس بود

تك تك گلبرگ آن احساس بود

پاك وسبز و ساده وبي ادعا

كاش ميشد بهتر از الماس بود

كاش ميشد عشق را تفسير كرد

عاشقي را با محبت سير كرد

بوی باران ، بوی سبزه ، بوی خاک،

شاخه های شسته ،باران خورده ،پاک

آسمان آبی و ابر سپید،

برگ های سبز بید،

عطر نرگس رقص باد،

نغمه شوق پرستو های شاد،

خلوت گرم کبوتر های مست...

نرم نرمک می رسد اینک بهار،

خوش به حال روزگار!

خوش به حال چشمه ها و دشت ها

خوش به حال دانه ها و سبزه ها

خوش به حال غنچه های نیمه باز

خوش به حال دختر میخک _که میخندد به ناز _

خوش به حال جام لبریز از شراب،

خوش به حال آفتاب.

ای دل من،گرچه _ دراین روزگار _

جامه رنگین نمی پوشی به کام

باده رنگین نمی بینی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت _ از آن که می باید _ تهی ست،

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم!

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب!

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار.

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

هفت رنگش میشود هفتاد رنگ!

(فریدون مشیری)

آسمون من وتو یه مدته سیاه شده

گفتن دوستت دارم کم شده٬ کیمیا شده

اون غروری که گذاشته بودیمش یه جای دنج

اومده باز توی قلب من وتو خدا شده

اون حسادتها که اول طمع عاشقی رو داشت

حالا انگار ارزشش قد یه ادعا شده

مارو چشممون زدن ما که با هم بد نبودیم

ما چه تقصیری داریم که قحطی وفا شده

من یه مدته تحمل می کنم غصه ها رو

به خودم میگم شاید راس راسی اشتباه شده

اما نه دیدم که عشق روزای اولمون

رنگ عادت بد یه ادعا شده